همان گوشه کنار ماشین،
زیر سایه ی متوسطترین درخت
لرزش صدا و تپش قلب
شرح تمام آوارگیَم بود.
لبخند تو با عینک / بی عینک
تا ابد یک چیز است
و آن
«توئیتی» است که مرا میخواند
که مرا لال میکند
تا عاجز شوم
از گفتن یک چیز،
و فقط یک چیز
که تو دیگر «تو»یی خیالین نیست،
آری تنها «تو» میدانی
که تا چه حد «شاخم» شکسته است...
م.الف
10/2/1391
ساعت: 22:38
از دور بالا میآید
اندوهی که شاید خورشید نام گرفتست،
از پنجره ی لاغر اتاقم.
تو اما خواب نمیروی هرگز
که بیدارت کنم
که یکبار هم که شده
پتویت را بر دارم و آرام
آرام بگیرمت، بغلت کنم
که صبحست، بیدار شو
که صبحست، زود باش
مبادا خورشید زودتر از تو
لباسم را گرم عطرش کند
و تو باز سر میچرخانی و
من افسوس میخورم که چرا
شب نمیآید و پرواز نمیکنی...
م.الف
۹/۲/۱۳۹۱
ساعت: ۰۱:۵۶ بامداد
دستان سنگ شده ام
روی پاهایم بود...
و تو نزدیک شدی
صدای نفس هایت
قلب سنگ شده ی من،
و دستان انسانی تو
و دست سنگ شده ی عرق کرده ی من
و تو
و من...
3/2/1391
ساعت: 02:54
لکنت میان دستانت
و فانتزی بدن تو
حالم را بد میکند،
و برای تو
همین خزعبلات من کافیست
تا کسل شوی.
این سیاهه های روی کاغذ
که مفت نمی ارزد
چیزی جز
مشتی قرص ضد تهوع نیست
که تو می خوری و
من از بهر می خوانم
و هر دو
با/بی هم
باز هم بیماریم.
م.الفم.الف
1/2/1391
ساعت: 26: 23
فندک که نیست
نگاهم کن
تا آتشخورم کنی
نرم شوم
تکههایم را دست به دست بچرخانی و
ریههایت را تصاحب کنم،
لعنتی، نگاهم کن!
م.الف
24/1/1391
ساعت: 34: 11
بیا حالا که دوباره
همهچیز «نو» میشود
ما هم «گم» بشویم،
شاید که سال بعد
«دوباره» پیدایمان شود،
شاید که سال بعد
«دوباره» «گم» بشویم.
م.الف
28/12/1390
ساعت: 05:05 بامداد
شانه به شانهات سر میکشم
فنجانی که شاید
لبت و دستانت را فتح کرده بود،
بی آنکه بدانی.
هیچ کاری از دستم نمیآمد،
به جز کاری از دستم-
به جز همان سیگاری که پیچیدم-
همان تمامیت دودشونده بر دستت،
که بی آنکه بدانی
شانه به شانهام
دود کردی و
من هیچ کاری از دستم نمیآمد.
م.الف
17/12/1390
ساعت: 01:19 بامداد
اینکه همیشه امروز مصادف میشود با...
اینکه همیشه
در خیابان
مصادف میشوم با...
یعنی که دیوار- یعنی که حتی
یک کوچة خالی هم پیدا نمیشود
برای دست به دست کردن
تمام فلاکت
این روزهایمان.
اینکه تو اینجایی
و حتی اینکه خالی میکنی
بارهای سیگار را از دوش،
و اینکه
دوباره پُرش میکنم با دست،
یعنی که ما آزردهایم پسر
یعنی که یک صفحه هم کافیست
تا رنج ما را
از نبودن یک کوچة خالی
غثیان کند.
م.الف
16/11/1390
ساعت: 00:50 بامداد
زخم یخ زدهام را نمک بپاش
تا شاید آب شود
تمام خونمردگیهایم.
رگم را مگر نمیدوزی؟
مگر رگم را سوزن نمیزنی بارها؟
که بند بندِ آویز آویزِ مژگانت را
از لابلای دست؟
سرنگ لبانت خونم را بلعیده است
و باز لَختههای لُخت لُختکان
تو را و مرگ را هجی میکند.
م.الف
4/11/1390
ساعت: 01:38
از عقب میتازیم تمام عصر را ولی
هنوز میانهی راهیم،
شیشهی پشت برف را
پارو میزنم با دست،
تو هم که خفتهای هنوز
نمیدانی پشت سرت چه ها میگذرد
حتی نمیدانی رادیو
عصر را اعلام میکند تمام
و ما هم که هنوز عصر را، ولی
ولیعصر را از پشت میتازیم.
1/11/1390
ساعت: 17
*تایپ شده در موبایل/ مکان:BRT وقتی که نوید خواب بود.
