خسته تر از آنم
که تو می پنداری ،
بعد از آن روز
که دگر چشمانم
از نگاهت برگشت
من به خود می گفتم
که چرا از این پس
به کسی خیره شوم ؟
رمز دیدن گم شد .
فصل سبز چشمت وقتی نیست ،
چه تفاوت دارد
همه جا سبز شود یا پاییز ؟
.
.
.
اندکی پیش بیا ،
بگذار چشمانت
قفل این فاصله را ذوب کنند ...
و سپس دستانت
رمز این حادثه را بگشایند ...
و در آن وقت
به تو خواهم گفت
که چه بی اندازه
دوستت می دارم ...
م.تمیم
29 / 4 / 1389
ساعت : 43 : 02 بامداد
این اشک ها
خدایانی بی قرار اند
که چشمانم
آفریدشان
و سمفونی پلک هایم
آن ها را گریست
و تو
سال هاست که کَر شده ای ...
م.تمیم
21 / 4 / 1389
58 : 04 بامداد
و امروز آخرین روز است
برای تو
که می پنداری زیبایی
و من ، که می دانم
که تنهایم
طلوعی از پس ِ آن ابر دیوانه
نخواهد بود
و خورشیدی از آن
جاری نخواهد شد ...
و زین پس عاشقان
در کوره راه عشق
نخواهند رفت ...
و امروز آخرین روز است
برای آن صدایی که
به خود می گفت :
صدها آفرین بر من !
م.تمیم
20 / 4 / 1389
ساعت : 45 : 04 بامداد
*با من بیا ...
_ به کجا ؟
حرف مزن
هیچ مگو
راه بیا
_ تا کجا ؟
گفته بودم که نپرس
راه بیا
_ خسته ام ، می دانی ؟
هیچ مهم نیست
تو فقط راه بیا
_ آخرش چی ؟ که چه ؟
پاسخی نیست ، مپرس
من فقط می دانم
باید امشب برویم
جای ما اینجا نیست !
_ من ولی می مانم
تو خودت می دانی
من ولی در راهم
_ لااقل در این دَم
که جدایی اینجاست
و به حُرم آن روز
که صدایم کردی
تو بگو ، به کجا خواهی رفت ؟
چشم من جاده را می خواند
و تنم غربت را
من فقط می دانم
که در اینجا
و در این لحظه ی شوم ِ عبوس
نباید باشم
و به جایی بروم
که در آن ، تنهایی
وطن من باشد
_ عشق من ، اما تو ...
یار من هیچ مگو
من خودم می دانم .
اگر از من گفتند ، پرسیدند
تو به آن ها بگو :
اینجا نیست ،
و به آن ها بگو
گوش کنید ...
این صدای قدم جاده است
و سرانجام بگو :
تنها رفت ...
م.تمیم
8 / 4 / 1389
ساعت : 10 : 02 بامداد
راه من گم شده بود
نه میان ِ من و تو
بلکه میان ِ من و من
تو کجا بودی یار ؟
آن نفس کز مهرت تا کجاها رفتم ،
و رسیدم تا عشق ،
و شمردم تا مرگ ؟
تو نبودی آنگاه
و نمی دانی که
چه هوایی دارد تنهایی .
من و من تنهاییم
تو و من نیرنگیم ...
داستان خاتمه یافت
تو به پایان رفتی ...
و
ت
م
ا
م .
م.تمیم 31 : 02 بامداد
3 / 4 / 1389
