رفته بود تا اوج
آوایی که نمی خواندمش به زبان
که کَرشدیگمان
فالش ترین انحنایِ سکوت را
ذره ذره می جوید .
م.تمیم
28 / 6 / 1389
ساعت : 20 : 02 بامداد
درختِ بی کلاغ
تنهایی اش را سرفه می کرد
و می خشکاند ریشه های خود ،
که نه دیگر نسیمی ...
و نه دیگر عبوری ...
بی کلاغ ترین درخت ،
زیر ِ آوار ِ مردار خود
اتراق کرده بود
خسته از برگ های بیهودگی .
.
.
منظره گویی
قرن هاست که یکسان است ...
م.تمیم
31 : 02 بامداد
23 / 6 / 1389
نه می خواهمت
نه می خواستمت ،
اتفاقی که افتادی
و من ، پرسه زدمت
که اتفاقی آمده بودی
که اتفاقا
اتفاقی رفتی
و تو ، گمشده بودی
که اتفاقی افتادت
که آمدی
و که رفتی ...
م.تمیم
1389/6/16
ساعت : 18 : 02 بامداد
