غفلت رنگین حوا

مردی تنها

       در بیکرانه ی این تاریکی

گام هایه خسته اش را

   بر سکوت ِ ناشی از پرحرفی

می نهاد .

خیابان

آن گذرگاه ِ رهگذران ِ مبهوت

بر تنهایی اش

    در سکوت ِ شبی

   که جان را قربانیه حادثه کرد

تکیه  می کرد

صدای ِ عبور ِ یک رهگذر

درد های ِ خوابیده را تلاطم داد

   و پرستو های ِ بهاری را

که در خلوت ِ خود می پیچیدند

از جای پراند و

     به زمین کوباند

بسان ِ گلوله ای قاتل

   درخت ، آن سرشت ِ مقدّس

بال های ِ خشکیده اش را

بر سراسر ِ زمان گشود

و زمین نیز تمام  ِ احساسات ِ خود را

   زلزله وار به آغوش طبیعت فرستاد

.

.

.

اینک حتی صدای ِ پای ِ موری هم نمی آید

حتی رودخانه نیز حرکت نمی کند

پنبه هایه آسمان خشکیده اند

خورشید نیز کور شده است

.

.

ای رهگذر چه کردی با دنیای ِ پرستو هایی

که تنها یک بهار مهمانت بودند ؟

 م . تمیم     19 /  3  /  1387             ساعت :  06 : 13